piątek, 21 marca 2014

Koń huculski

Koń huculski (Hucuł) – rasa konia domowego, ceniona za żywotność, siłę i odporność. Koni tych używano niegdyś głównie jako jucznych. Jest to rasa górska, więc jej przedstawiciele bez problemów mogli przenosić ciężkie ładunki nawet po wymagających górskich ścieżkach. Obecnie, ze względu na swą łagodność i inteligencję, używane są często w hipoterapii.
  • Kształt głowy – podłużny.
  • Szyja krótka i mocna, uwieńczona bujną grzywą.
  • Słabo zarysowany kłąb.
  • Łopatki silne, strome oraz krótkie, idealne do zaprzęgów.
  • Tułów jest krótki i zwarty.
  • Koń huculski ma bardzo mocny grzbiet oraz dość szerokie lędźwie.
  • Zad jest zwykle ścięty.
  • Kończyny ma silne i krótkie, czasem nogi tylne – szablaste.
  • Wzrost, od ok. 132 cm do 145 cm w kłębie.
Często występują wady stawów skokowych.

Ogólne

Spęd koni w stadninie koni huculskich w Grodziec Wlkp.
Występuje najczęściej w maści gniadej, myszatej lub srokatej, rzadziej karej lub bułanej. Maść kasztanowata jest niepożądana, ogiery tej maści nie są wpisywane do Ksiąg Stadnych, a klacze maści kasztanowatej mogą być wpisane do Ksiąg Stadnych pod warunkiem, że posiadają typowe cechy rasowe: ciemną pręgę przez grzbiet i pręgowanie kończyn.
Często pojawia się pręga grzbietowa i pręgowanie zebroidalne na kończynach.
Hucuły ze względu na wzrost należą do klasy pony. Jednak błędem jest myślenie o nich jako o małych, słabych, wyłącznie domowych koniach. Są wyjątkowo silne. W okresach wojennych zasłużyły się nosząc ekwipunki ważące do 120kg po górskich ścieżkach. Są łagodnie usposobione i bardzo szybko się uczą.
Kolejnym walorem koni huculskich jest ich wszechstronność. Sprawdzają się zarówno pod siodłem jaki i w zaprzęgu. Z roku na rok przybywa amatorów jazdy na tych koniach, startują oni w zawodach - konkursach powożenia zaprzęgami parokonnymi, ujeżdżenia, skokach przez przeszkody oraz tak zwanej ścieżce huculskiej. Hucuły zostały doceniane również w hipoterapii, gdzie niezastąpione są takie cechy jak: spokój i cierpliwość.

Historia / pochodzenie

Źrebak konia huculskiego, stadnina Grodziec Wlkp.
Po raz pierwszy koń ten został wspomniany w dziele marszałka Krzysztofa Dorohostajskiego Hippica z roku 1603. Pochodzi z Huculszczyzny, historycznej krainy we wschodniej części Karpat, zamieszkanej przez górali huculskich. Trudnili się oni głównie hodowlą, pasterstwem i pracami leśnymi. Do końca XIX w. głównie tam koncentrowała się hodowla koni huculskich.
Podczas I wojny światowej poważnie zachwiała się czystość tej rasy – sprowadzanych było wiele koni różnych ras, które krzyżowano wówczas w najróżniejszy sposób.
Po zakończeniu wojny rasę tę objęto szczególną opieką. W 1924 r. Michał Holländer zainicjował rejestrację klaczy rodnych oraz powstanie Związku Hodowców Koni Rasy Huculskiej.
Aktualnie rejestr klaczy i ogierów prowadzi się poprzez Księgę Stadną Koni Huculskich. Natomiast hodowcy i miłośnicy tej rasy zrzeszeni są w Polskim Związku Hodowców Konia Huculskiego.

Ważniejsze ośrodki hodowli

Czempionaty

Najważniejszymi wydarzeniami w sezonie są zawsze:
  • Ogólnopolski Czempionat Młodzieży Koni Rasy Huculskiej rozgrywany w czerwcu każdego roku; podczas tej imprezy wybiera się najlepszego młodego konia huculskiego
  • Ogólnopolski Czempionat Użytkowy i Hodowlany, odbywa się on w połowie września w państwowej stadninie w Regietowie.

Regionalny Czempionat Konia Huculskiego w Rudawce k. Odrzechowej

poniedziałek, 17 marca 2014

Jednorożec

Specjalnie dla Pooli oraz Poli <3 (Kasprzyk and Calik <3)


Jednorożce- mistyczne postacie o wyglądzie konia z rogiem :*



Tak powstały jednorożce :
 

piątek, 14 marca 2014

Koń małopolski

Koń małopolskikonie półkrwi angloarabskiej i arabskiej hodowane w Małopolsce, nieco mniejsze i lżejsze od koni wielkopolskich, urodziwe, o suchej budowie, doskonałym ruchu, dobrze wykorzystujące paszę, wytrwałe i dzielne w pracy.
Rasa ta jest oznaczana przez hodowców za pomocą symbolu "m.xo". Jest to ogólne określenie dla koni półkrwi angloarabskiej hodowanych w południowej i południowo-wschodniej części Polski.

Historia rasy

Konie małopolskie wywodzą się swymi liniami żeńskimi od miejscowych koni chłopskich o dużym udziale krwi koników polskich[1], dlatego też ze wszystkich odmian koni gorącokrwistych hodowanych w Polsce, konie te mają najsilniej wyrażone cechy przekazywane im przez konika polskiego: płodność i plenność, długowieczność, dobre wykorzystanie paszy i niewybredność, odporność na choroby i trudne warunki bytu oraz wytrzymałość w pracy.
Rodzima populacja klaczy została w XVIII wieku uszlachetniona końmi orientalnymi: perskimi, turkmeńskimi, tureckimi i arabskimi. W XIX wieku wprowadzono do hodowli konie ze szczepów austro-węgierskich, takich jak Shagya, Amurath, Gidran, Gazla, Dahoman, Furioso i Przedświt oraz konie angielskie, arabskie i angloarabskie czystej krwi (długa tradycja hodowlana tych ostatnich w Polsce)[1]. W latach 60. XX wieku w pierwszej Księdze Stadnej rasy małopolskiej znalazły się również konie kabardyńskie sprowadzone z Kaukazu do stadniny w Stubnie.
Urodzony w 1947 roku w Wojcieszkowie siwy ogier Ramzes miał znaczny wpływ na hodowlę koni holsztyńskich i westfalskich[1].

Pokrój

Są to konie w typie wierzchowym, eleganckie, wytrzymałe, o średnich gabarytach i suchej budowie, najczęściej w typie angloarabskim. Głowa niewielka, zbliżona wyglądem do głowy konia arabskiego. Szyja długa, kark lekki. Kłąb zaznaczony wyraźnie, łopatki czasem strome. Grzbiet bywa nieco słaby, kłoda niezbyt szeroka i głęboka. Zad lekko ścięty, dobrze umięśniony. Kończyny długie i suche, czasami trochę zbyt lekkie, kopyta dobre, bez szczotek pęcinowych. Występują wszystkie maści. Wysokość w kłębie wynosi 158-165 cm[1]. Zazwyczaj koń małopolski jest mniejszy o ok. 5 cm od konia wielkopolskiego i o 100 kg od niego lżejszy.

Odmiany rasy

Rasa małopolska ma cztery odmiany o nieznacznych różnicach:
  • kielecką,
  • lubelską,
  • sądecką,
  • dąbrowsko-tarnowską.

Hodowla

Elitarną hodowlę konia małopolskiego, skupiającą najcenniejsze klacze-matki prowadzą stadniny w: Walewicach, Janowie Podlaskim, Ochabach, Prudniku, Udorzu i Kalnikowie. Stadnina Koni Michałów hoduje konie o maści tarantowatej.
Hodowców i miłośników konia małopolskiego zrzesza Polski Związek Hodowców Koni Małopolskich.





czwartek, 13 marca 2014

Trochę o chorobach

Ochwat u koni jest to jedna z najczęstszych chorób u koni niezakaźne, rozlanie tworzywa kopytowego,przebiegające z dużą ilością wysięku oraz martwicą blaszek kopytowych.

Jak rozpoznać ochwat? :

- Kiedy koń podczas swojej pracy stąpa coraz ciężej i stawia coraz krótsze kroki
- Koń unika pracy szybciej się męczy, nie chce się ruszać, podnosić żadnej z nóg, jest osowiały.
- Koń nienaturalnie stoi- odciąża tył, lub przód, robi tak jakby 'szpagat'

Jak rozpoznać, że koń miał ochwat:

- Wystarczy pomalować kopyto olejem roślinnym i poczekać aż wyschnie mniej a więcej. Jeśli kopyto jest w wyraźne, poprzeczne paski, to właściciel nie ma się co wypierać. Ale paski muszą być na prawdę wyraźne. No i warto też powiedzieć, że ochwat jest chorobą nawracającą, kiedy dojdzie już do takiego stadium, że kość w kopycie się przemieści.Nawet po wyleczeniu, możemy po kilku latach znowu zauważyć, ze koń się ochwacił.

Jak leczyć? :

Podejrzenia występowania ochwatu należy natychmiast wezwać weterynarza. Pierwsza faza choroby trwa zaledwie kilkanaście godzin, więc każda chwila może okazać się bezcenna. Lekarz weterynarii podaje zwierzęciu leki przeciwzapalne, przeciwbólowe i jeżeli potrzeba - płyny i antybiotyki. Niektóre środki farmakologiczne mogą zapobiec przemieszczaniu się kości kopytowej. Koń podczas leczenia musi być całkowicie odstawiony od pracy, leczenie można wesprzeć umieszczając go w boksie o miękkiej wyściółce (piasek lub trociny) i poddając chłodzącym kąpielom. 

 Ochwat u koni

poniedziałek, 10 marca 2014

niedziela, 9 marca 2014

Ujeżdżenie

Ujeżdżenie (też: dresaż, z fr. dressage – tresura) – olimpijska konkurencja jeździectwa wspierana przez Międzynarodową Federację Jeździecką (FEI). W nowoczesnym ujeżdżeniu, jeździec i koń wykonują serię określonych wcześniej ruchów, zwanych figurami na czworokątnej arenie, zwanej czworobokiem[1]. Znajomość podstaw tej dyscypliny jest konieczna przy uprawianiu innych dyscyplin jeździeckich, np. skoków. Ujeżdżenie jest też jedną z trzech prób, jakie obejmuje WKKW[2].

Historia dyscypliny

Zainteresowanie rozwijaniem naturalnych możliwości konia sięga starożytności. W XVI wieku powstała klasyczna szkoła jazdy, w której najpierw szkolono konia "z ziemi" przy pomocy długich wodzy. W XIX wieku popularność zyskało ujeżdżenie, na którego kształtowanie wpływ mieli jeźdźcy z Hiszpańskiej Szkoły Jazdy w Wiedniu oraz Cadre Noir we Francji[3].
Pierwsze zawody zorganizowano w 1873 roku w Bratysławie w celu utrwalenia schematu klasycznego jeździectwa i przedstawienia najważniejszych celów treningu młodego konia wierzchowego. Od 1963 roku rozgrywane są Mistrzostwa Europy, a od 1966 – Mistrzostwa Świata[3].
Od początku lat 80. XX w. wprowadzono programy dowolne z muzyką (tzw. Kür). Jeździec wykonuje w nich własny program ułożony z określonego zestawu ruchów i figur (w zależności od klasy trudności programu) z odpowiednio dobranym podkładem muzycznym; program dowolny zawiera jednakże określone elementy obowiązkowe[3][1].

Cele ujeżdżenia

Celem ujeżdżenia jest harmonijny rozwój naturalnych możliwości i zdolności konia zrównoważonego, elastycznego, dobrze i szybko reagującego na polecenia. Szkolenie konia powinno prowadzić do doskonalenia jego naturalnej równowagi, zachowania elastyczności ruchów oraz wyrobienia posłuszeństwa i chęci współpracy z jeźdźcem. Koń i jeździec powinni reprezentować wspólnie harmonię i elegancję, płynność ruchów, spokój, równowagę i wzajemne porozumienie. Wyszkolenie konia ujeżdżeniowego wymaga cierpliwości, wyczucia jego psychiki i wielu lat treningu[2][3].
"Koń powinien pozwolić jeźdźcowi wygodnie siedzieć, reagując posłusznie i z zaufaniem na pomoce pozostając całkowicie wyprostowany w ruchu po liniach prostych i odpowiednio wygięty przy jeździe po łukach. Powinien sprawiać wrażenie, że wykonuje stawiane mu zadania z własnej woli."[4]
Do ujeżdżenia wykorzystuje się prawie wszystkie współczesne rasy koni gorącokrwistych, choć najczęściej obserwuje się konie hanowerskie i lipicańskie[3].

Zawody w ujeżdżeniu

Konkursy

Konkursy ujeżdżenia odbywają się w skali międzynarodowej i krajowej. Konkursy krajowe podzielone są na klasy (według stopnia trudności): L, P, N, C, CC i CS. Każda klasa dzieli się na programy opisujące obowiązkowe ruchy, jakie zawodnik i koń powinni wykonać na czworoboku. Zawody organizowane przez FEI w ramach mistrzostw świata, kontynentu, a także igrzysk olimpijskich rozgrywane są w formule konkursów Grand Prix, Grand Prix Special i Grand Prix Kur (dowolny)[1][3].
We wszystkich klasach, jeździec i koń prezentują figury i chody (zebrane, robocze, pośrednie, wyciągnięte): stęp, kłus i galop, płynne przejścia pomiędzy chodami oraz zmiany tempa. W zależności od poziomu trudności konkursu, obecne są też inne elementy programu, np. ciąg, lotna zmiana nogi (co cztery/trzy/dwie/jedno foule), pasaż, piaff, piruet. "Wszystkie ruchy konia winny być wykonane przy użyciu niewidocznych pomocy i bez widocznego wysiłku ze strony zawodnika"[4]. Konkursy w niższych klasach oceniane są przez jednego sędziego; w klasach wyższych oceny wystawia trzech lub pięciu sędziów. Sędzia ocenia zawodnika na 10-punktowej skali. Ocena końcowa zawodnika jest sumowana i podawana w procentach; zwycięża ten, którego wynik jest najwyższy. Kobiety współzawodniczą z mężczyznami[1][4][3][5].

Areny zawodów

Konkursy w ujeżdżeniu rozgrywane są na piaszczystym (czasem trawiastym) czworoboku o wymiarach 20 × 40 m (niższe klasy) lub 20 × 60 m (wyższe klasy). Czworobok jest oznaczony 12 tablicami z literami, które umieszczone są na ogradzających plac szrankach (niskich białych płotkach). Litery wskazują miejsca wykonania figur (koła, wolty, ósemki, wężyki i serpentyny) i innych elementów programu. Po wjeździe na czworobok, zawodnika obowiązuje ukłon[3][1][4].

Strój i rząd

Strój zawodnika i rząd konia określają przepisy jeździeckie. W zawodach wyższej rangi, strój zawodnika składa się obowiązkowo z: czarnego lub granatowego fraka (na zawodach regionalnych i do klasy CC może to być marynarka), cylindra, białych lub kremowych bryczesów, plastronu lub krawata, rękawiczek, długich czarnych butów i ostróg. Ochronne nakrycie głowy (kask) jest dozwolone we wszystkich klasach i obowiązkowe dla juniorów. Jeźdźcy uprawnieni do noszenia munduru mogą w nim występować na zawodach, zamiast ukłonu obowiązuje wówczas salutowanie. W niższych klasach wymagane jest kiełznanie wędzidłowe, w wyższych – munsztukowe. Obowiązuje siodło ujeżdżeniowe, czyli o wydłużonych tybinkach, do jazdy na długich puśliskach. Używanie bata (tylko ujeżdżeniowego – do 120 cm dla koni i 100 cm dla kuców) jest dozwolone jedynie na zawodach krajowych. Nie dopuszcza się stosowania wytoków, napierśników i innych środków pomocniczych, nawet ochraniaczy nóg końskich czy bandaży. Koń musi być zadbany i czysty, a jego grzywa zapleciona[3][4].

Dyscyplina dla niepełnosprawnych

Piktogram jeździectwa paraolimpijskiego
Dyscyplina ujeżdżenia, jako jedyna dyscyplina jeździecka, od roku 1996 stanowi część igrzysk paraolimpijskich. Od roku 2006 dyscyplina ujeżdżenia dla osób niepełnosprawnych jest także regulowana przez FEI, która jest jedyną międzynarodową federacją sportową nadzorującą obie odmiany konkurencji. Organizowane są krajowe i międzynarodowe zawody w parajeździectwie. Podobnie, jak w dyscyplinie powożenia, zasady rozgrywania konkursów pozostają niezmienione, a współzawodnicy są dobierani w grupy w zależności od ich siły i sprawności fizycznej dla sprawiedliwej konkurencji. Zgłoszenia rozpatrywane są przez FEI indywidualnie i na ich podstawie dopuszcza się używanie dodatkowych pomocy[6][4].

Mistrzowie

Jedną z najbardziej utytułowanych zawodniczek światowej czołówki w ujeżdżeniu jest Holenderka Anky van Grunsven, która zdobyła złoto na igrzyskach olimpijskich w Sydney (2000), w Atenach (2004) i w Pekinie (2008)[7].
W Polsce do czołówki należą m.in.:
  • Anna Bienias[2],
  • Justyna Dysarz (8 złotych, 8 srebrnych i 6 brązowych medali imprez mistrzowskich)[8],
  • Katarzyna Milczarek (wielokrotna mistrzyni Polski, w roku 2009 wygrała konkursy Grand Prix oraz Grand Prix Kur w Pucharze Świata)[9]
  • Małgorzata Morsztyn (1995-1998 zdobyła medale mistrzostw Polski; w roku 1999 zajęła I miejsce Halowych Mistrzostw Polski, II miejsce mistrzostw Polski; w roku 2000 zdobyła I miejsce mistrzostw Polski[potrzebne źródło]; w roku 2001 wzięła udział w finale Pucharu Świata w ujeżdżeniu, zajęła 11-ste miejsce)[2],
  • Michał Rapcewicz (dwukrotny mistrz Polski 2007, 2008 r. i brązowy medalista 2006 r., olimpijczyk 2008)[2][10],
  • Żaneta Skowrońska (wielokrotna medalistka mistrzostw Polski: Młodych Jeźdźców 2000 r., Seniorów 2001, 2002 r.; wicemistrzyni 2003, 2006 r.; medal brązowy 2004, 2005 i 2007 r.)[11],
  • Teresa Tomaszewska (wielokrotna medalistka mistrzostw Polski)[potrzebne źródło],
  • Maja Wieczorek (czołowa zawodniczka młodej kadry)[potrzebne źródło]
  • Olena Pilkiewicz (wielokrotna mistrzyni ujeżdżenia)[potrzebne źródło]
  • Nina Smirnowa (wielokrotna mistrzyni ujeżdżenia, trener sportowy)[potrzebne źródło]

piątek, 7 marca 2014

Patkoos  czyści mojego As-Pika <3

Ja, Patkoos i As-Pik ...
As-Pik młp. 12 lat ... Koń z przejściami ...

Jak robić ustępowanie od łydki i lotną zmianę nogi?

Ustępowanie od łydki jest najłatwiejszym dla konia ruchem bocznym. W ruchu tym koń jest ustawiony w kierunku przeciwnym do ruchu i przesuwa się w bok od nacisku łydki jednocześnie poruszając się do przodu.
Teoretycznie robiąc ustępowanie od łydki w prawo trzeba:
  1. Obciążyć wewnętrzną stronę konia (lewą) i cofnąć wewnętrzną  nogę (lewą) trochę za popręg, by można było przesuwać konia w bok i w przód
  2. Przesunąć zewnętrzna nogę (prawą) minimalnie do tyłu by pilnować żeby zad nie przesuwał się za bardzo w bok
  3. Ustawić też minimalnie głowę konia w przeciwnym kierunku niż robimy ustępowanie
W praktyce robię punkt 1 i 3 ponieważ rzadko się zdarza by zad bardziej się przesuwał niż łopatki. Oto film na którym robię ustępowanie w stępie.

 

Lotna zmiana nogi to manewr polegający na tym, żeby koń podczas galopu, znajdując się w fazie lotu zmienił nogę prowadzącą, na którą galopuje. Aby zmienić nogę z prawej na lewą trzeba:
  1. Bardziej obciążyć lewą stronę konia
  2. Trochę cofnąć prawą nogę a lewa przesunąć bardziej do przodu
  3. Oddać trochę lewej wodzy, by koń mógł swobodnie bardziej zapracować lewą łopatką

czwartek, 6 marca 2014

Oto wrażenia przed jutrzejszym dniem ...
Ponieważ ...
Patkoosik zacznie jeździć konno <3
(Patkoosik to ta ładniejsza po lewej)


Rasy europejsko-amerykańskie

Rasy europejsko-amerykańskie
Lekkie lub wierzchowe (gorącokrwiste) rasy koni
American Saddlebred
Gelderlander
Koń holsztyński
Koń achał-tekiński
CriolloAegidienberger
Albino
Alter real
American Saddlebred
koń andaluzyjski
koń pełnej krwi angielskiej
Angloarab
angloarab sardyński
Angloarab Shagya
Appaloosa
Australian Stock Horse
koń aztecki
koń badeńsko-wirtemberski
bawarski koń gorącokrwisty
koń berberyjski
Brumby
brytyjski koń gorącokrwisty
koń budionnowski
Canadian cutting horse
Cleveland Bay
Cob
Colorado Ranger
Criollo
czechosłowacki koń gorącokrwisty
Dole (Gudbrandsdal)
koń doński
koń dunajski
Einsiedler
Freiberger
koń fryderyksborski
koń fryzyjski
koń wschodniofryzyjski
Furioso
Gelderlandery
Groningery
Gidran
Hack
Hackney
Haflinger
koń hanowerski
koń heski
hispano
holenderski koń gorącokrwisty
koń holsztyński
Hunter
Irish Draught
koń kabardyński
koń kalabryjski
koń kiński
koń kladrubski
koń kuzniecki
koń woroneski
Knabstrub
kłusak (i inochodziec) gorącokrwisty - Standardbred
kłusak orłowski
kłusak rosyjski
koń lipicański
koń lokajski
Lusitano
koń łotewski
Mangalarga
Mangalarga Marchador
koń małopolski
Maremmano
koń meklemburski
Missouri Fox Trotter
Morgan
Nonius
koń nowokirgiski
koń oldenburski
koń poznański
koń śląski
koń szlachetny półkrwi
ciężki saksoński koń gorącokrwisty - koń oldenburski dawnego typu
Palomino
Paso Peruano
Paso Fino
Pinto
koń pleweński
Quarter Horse
reński koń gorącokrwisty
Salernitano
Sanfratellano
Selle français
Siciliano
Tennessee Walker
koń terski
koń toryjski
koń trakeński
koń turkmeński
koń ukraiński
Welara
koń westfalski
węgierski koń sportowy
Wiatka
koń wielkopolski
koń wschodniobułgarski
Zweibrucker
Rasy koni orientalnych[
koń czystej krwi arabskiej
koń achał-tekiński
koń afgański i pakistański
koń berberyjski
Jaf
koń jomudzki
koń karabachski
kurdyjski
perski koń arabski
syryjski koń arabski
Shiraz (Darashoori)
Tchenerani
koń turkmeński
Południowoamerykańskie rasy koni
Caballo Chileno
Criollo
Crioulo
Llareno
Inne rasy i odmiany
indyjski koń wojskowy
karacabey
koń kazachski
murgese
Konie zimnokrwiste[
Ciężkie lub pociągowe (zimnokrwiste) rasy koni
Koń ardeński
Jugosławiański koń Rasy koni zimnokrwistych
koń ardeński
koń belgijski
koń burgundzki
koń bretoński
Koń buloński
Clydesdale
Comtois
czechosłowacki koń zimnokrwisty
koń fiński
Freiberger
holenderski koń zimnokrwisty
jugosłowiański koń zimnokrwisty
Jutland
koń kiwlendzki
litewski koń zimnokrwisty
Murakozi
Noriker
normandzki cob
Perszeron
Poitevin
polski koń zimnokrwisty
koń północnoszwedzki
radziecki ciężki koń pociągowy
reński koń zimnokrwisty
szlezwicki koń zimnokrwisty
koń sokólski
Shire
Suffolk Punch
westfalski koń zimnokrwisty
koń włodzimierski
włoski koń zimnokrwisty
Małe konie i kuce
Koń huculski
Młody konik polski
Kuce szetlandzkie
Górskie koniki bośniackieamerykański kuc szetlandzki
kuc amerykański-Americas
kuc australijski
górski konik bośniacki
Camargue
kuc Connemara
kuc Dales
kuc Dartmoor
konik dulmeński
Kuc Exmoor
Falabella
kuc feliński
kuc Fell
koń fiordzki
kuc Galiceno
kuc gotlandzki
kuc Hackney
Haflinger
Highland
koń huculski
kuc indyjski
kuc islandzki
kuc jawajski
kuc kaspijski
kuc Landais
kuc Lewitzer
kuc New Forest
niemiecki kuc wierzchowy
kuc Merens
kuc mongolski
kuc Pindos
konik polski
kuc Pottok
koń Przewalskiego
kuc Rocky Mountain
kuc Sable Island
kuc Skyros
kuc Skyrian
kuc Sorraia
kuc szetlandzki
koń szwajcarski
Tarpan
kuc tybetański
kuc walijski
walijski kuc górski
Welsh Cob
Tinker - Gypsy Vanner
kuc Zaniskari
koń Jonaguni
Pozostałe, mniej znane rasy i odmiany[Cimarron
Kuc Garrano
Kuc Bardigianokoń abisyński
koń Dongolavi
kuc Fulani
kuc galla
kuc Gharbaui
kuc jakucki
kuc kenijski
kuc nigeryjski
kuc somalijski
kuc Togo
kuc Belearów
Campolina
Cimarron
kuc Garrano
kuc Bardigiano
Cavallino della Giara
kuc korsykański
kuc sardyński (Achetta)
kuc sycylijski
kleppery estońskie
kleppery łotewskie i litewskie
konie kaimanawa
koń meseński
koń peczorski
koń poleski
Schweike
kuc żemajtuka
konik żmudzki
kathiawari





Od podstaw. Chody konia.


Istnieją 3 podstawowe chody konia (czasem zalicza się też cwał, lecz nie jest on podstawowy). W kolejności od najwolniejszego: stęp, kłus, galop. Pochylmy się nad każdym z nim, aby trochę je przybliżyć.
Stęp –  czterotaktowy, najwolniejszy chód konia. Kolejność stawiania nóg: pierwsza rusza tylna noga, za nią noga przednia po tej samej stronie, następnie druga noga tylna i na końcu noga przednia po tej samej stronie. Prędkość 100 metrów/minutę.

Rozróżniamy 4 rodzaje stępa:
  1. Stęp swobodny
  2. Stęp pośredni
  3. Stęp zebrany
  4. Stęp wyciągnięty

Kłus – dwutaktowy chód konia, w którym jego nogi znajdujące się po przekątnej, podnoszą się równocześnie. Kolejność stawiania: prawa przednia + lewa tylna, następnie lewa przednia + prawa tylna (lub analogicznie odwrotnie).

Rozróżniamy 4 rodzaje kłusa wykonywanego przez konia:
  1. Kłus roboczy
  2. Kłus zebrany
  3. Kłus pośredni
  4. Kłus wyciągnięty
Wyróżniamy 2 sposoby jazdy kłusem:
- kłus anglezowany
- kłus ćwiczebny
Kłus anglezowany polega na rytmicznym unoszeniu się jeźdźca, aby zamortyzować wstrząsy i odciążyć grzbiet koński.
W kłusie ćwiczebnym, jeździec nie unosi się ani na moment z siodła.
Galop -  jest chodem trzytaktowym, jeden „skok” galopu to foule. Po każdej foule konia następuje faza zawieszenia. W zależności od tego, która kończyna wysuwa się bardziej do przodu, rozróżniamy galop z prawej lub lewej nogi. Zwykle koń galopuje na nogę odpowiadającą kierunkowi ruchu (wewnętrzna przednia noga wysuwa się do przodu). Jeżeli wysuwająca się do przodu kończyna jest kończyną zewnętrzna, koń porusza się kontgalopem.
Kolejność stawiania nóg przy galopie w prawo: lewa tylna, prawa tylna i lewa przednia, prawa przednia, po czym następuje moment, gdy wszystkie cztery kończyny znajdują się w powietrzu.

Rozróżniamy 4 rodzaje galopu:
1.    Galop roboczy
2.    Galop zebrany
3.    Galop pośredni
4.    Galop wyciągnięty


I coś o cwale (chociaż nie należy on do podstawowych chodów naszych ulubieńców).
Cwał - Cwał to odmiana galopu, a zarazem najszybszy chód konia, w którym długość kroku jest najdłuższa. W cwale, podobnie jak w galopie, lewa przednia kończyna jest prowadząca, gdy koń galopuje w lewo, prawa przednia – gdy galopuje w prawo. W odróżnieniu od galopu, cwał jest chodem czterotaktowym.





Jeździectwo


Jeździectwo – termin określający wszystkie konkurencje sportów konnych wraz z powożeniem.
Do sportów konnych, uznanych przez Międzynarodową Federację Jeździecką, zaliczamy:
Ujeżdżenie, skoki przez przeszkody, WKKW należą do konkurencji olimpijskich.
W oznaczeniach międzynarodowych stosuje się następujące symbole:
  • D (Dressage) – ujeżdżenie
  • H (Hippiques) – zawody konne
  • S (Saut d'obstacles) – skoki przez przeszkody
  • C (Concours complet) – WKKW
  • V (Voltige) – woltyżerka
  • A (Attelage) – powożenie
Polskie oznakowanie:
  • A – ujeżdżenie
  • B – skoki przez przeszkody
  • C – WKKW – Wszechstronny Konkurs Konia Wierzchowego
  • D – powożenie
  • E – woltyżerka
  • F – rajdy długodystansowe
Ranga zawodów:
  • MP – Mistrzostwa Polski
  • ZR – regionalne
  • ZT – towarzyskie
  • I – międzynarodowe
  • A – przyjaźni