Koń huculski

Koń huculski (Hucuł) – rasa konia domowego, ceniona za żywotność, siłę i odporność. Koni tych używano niegdyś głównie jako jucznych. Jest to rasa górska, więc jej przedstawiciele bez problemów mogli przenosić ciężkie ładunki nawet po wymagających górskich ścieżkach. Obecnie, ze względu na swą łagodność i inteligencję, używane są często w hipoterapii.

• Kształt głowy – podłużny.
• Szyja krótka i mocna, uwieńczona bujną grzywą.
• Słabo zarysowany kłąb.
• Łopatki silne, strome oraz krótkie, idealne do zaprzęgów.
• Tułów jest krótki i zwarty.
• Koń huculski ma bardzo mocny grzbiet oraz dość szerokie lędźwie.
• Zad jest zwykle ścięty.
• Kończyny ma silne i krótkie, czasem nogi tylne – szablaste.
• Wzrost, od ok. 132 cm do 145 cm w kłębie.

Często występują wady stawów skokowych.

Ogólne

Spęd koni w stadninie koni huculskich w Grodziec Wlkp.

Występuje najczęściej w maści gniadej, myszatej lub srokatej, rzadziej karej lub bułanej. Maść kasztanowata jest niepożądana, ogiery tej maści nie są wpisywane do Ksiąg Stadnych, a klacze maści kasztanowatej mogą być wpisane do Ksiąg Stadnych pod warunkiem, że posiadają typowe cechy rasowe: ciemną pręgę przez grzbiet i pręgowanie kończyn.
Często pojawia się pręga grzbietowa i pręgowanie zebroidalne na kończynach.
Hucuły ze względu na wzrost należą do klasy pony. Jednak błędem jest myślenie o nich jako o małych, słabych, wyłącznie domowych koniach. Są wyjątkowo silne. W okresach wojennych zasłużyły się nosząc ekwipunki ważące do 120kg po górskich ścieżkach. Są łagodnie usposobione i bardzo szybko się uczą.
Kolejnym walorem koni huculskich jest ich wszechstronność. Sprawdzają się zarówno pod siodłem jaki i w zaprzęgu. Z roku na rok przybywa amatorów jazdy na tych koniach, startują oni w zawodach - konkursach powożenia zaprzęgami parokonnymi, ujeżdżenia, skokach przez przeszkody oraz tak zwanej ścieżce huculskiej. Hucuły zostały doceniane również w hipoterapii, gdzie niezastąpione są takie cechy jak: spokój i cierpliwość.

Historia / pochodzenie

Źrebak konia huculskiego, stadnina Grodziec Wlkp.

Po raz pierwszy koń ten został wspomniany w dziele marszałka Krzysztofa Dorohostajskiego Hippica z roku 1603. Pochodzi z Huculszczyzny, historycznej krainy we wschodniej części Karpat, zamieszkanej przez górali huculskich. Trudnili się oni głównie hodowlą, pasterstwem i pracami leśnymi. Do końca XIX w. głównie tam koncentrowała się hodowla koni huculskich.
Podczas I wojny światowej poważnie zachwiała się czystość tej rasy – sprowadzanych było wiele koni różnych ras, które krzyżowano wówczas w najróżniejszy sposób.
Po zakończeniu wojny rasę tę objęto szczególną opieką. W 1924 r. Michał Holländer zainicjował rejestrację klaczy rodnych oraz powstanie Związku Hodowców Koni Rasy Huculskiej.
Aktualnie rejestr klaczy i ogierów prowadzi się poprzez Księgę Stadną Koni Huculskich. Natomiast hodowcy i miłośnicy tej rasy zrzeszeni są w Polskim Związku Hodowców Konia Huculskiego.

Ważniejsze ośrodki hodowli

• Rumunia: Luczina
• Polska: Stadnina Koni Huculskich "Gładyszów" w Regietowie, Zakład Doświadczalny Instytutu Zootechniki Odrzechowa, Bieszczadzki Park Narodowy (Zachowawcza Hodowla Konia Huculskiego w Wołosatem), Serednie Małe, Tabun w Polanie, Stadnina Koni Huculskich Hawłowice
• Słowacja: NZ Topolcianky
• Węgry: Park Narodowy Aggtelek
• Czechy: Hucul Club w Pradze

Czempionaty

Najważniejszymi wydarzeniami w sezonie są zawsze:

• Ogólnopolski Czempionat Młodzieży Koni Rasy Huculskiej rozgrywany w czerwcu każdego roku; podczas tej imprezy wybiera się najlepszego młodego konia huculskiego
• Ogólnopolski Czempionat Użytkowy i Hodowlany, odbywa się on w połowie września w państwowej stadninie w Regietowie.

Regionalny Czempionat Konia Huculskiego w Rudawce k. Odrzechowej

• 
• 
• 

• 
• 

Jednorożec

Specjalnie dla Pooli oraz Poli <3 (Kasprzyk and Calik <3)


Jednorożce- mistyczne postacie o wyglądzie konia z rogiem :*



Tak powstały jednorożce :
 

Koń małopolski

Koń małopolski – konie półkrwi angloarabskiej i arabskiej hodowane w Małopolsce, nieco mniejsze i lżejsze od koni wielkopolskich, urodziwe, o suchej budowie, doskonałym ruchu, dobrze wykorzystujące paszę, wytrwałe i dzielne w pracy.
Rasa ta jest oznaczana przez hodowców za pomocą symbolu "m.xo". Jest to ogólne określenie dla koni półkrwi angloarabskiej hodowanych w południowej i południowo-wschodniej części Polski.

Historia rasy

Konie małopolskie wywodzą się swymi liniami żeńskimi od miejscowych koni chłopskich o dużym udziale krwi koników polskich^[1], dlatego też ze wszystkich odmian koni gorącokrwistych hodowanych w Polsce, konie te mają najsilniej wyrażone cechy przekazywane im przez konika polskiego: płodność i plenność, długowieczność, dobre wykorzystanie paszy i niewybredność, odporność na choroby i trudne warunki bytu oraz wytrzymałość w pracy.
Rodzima populacja klaczy została w XVIII wieku uszlachetniona końmi orientalnymi: perskimi, turkmeńskimi, tureckimi i arabskimi. W XIX wieku wprowadzono do hodowli konie ze szczepów austro-węgierskich, takich jak Shagya, Amurath, Gidran, Gazla, Dahoman, Furioso i Przedświt oraz konie angielskie, arabskie i angloarabskie czystej krwi (długa tradycja hodowlana tych ostatnich w Polsce)^[1]. W latach 60. XX wieku w pierwszej Księdze Stadnej rasy małopolskiej znalazły się również konie kabardyńskie sprowadzone z Kaukazu do stadniny w Stubnie.
Urodzony w 1947 roku w Wojcieszkowie siwy ogier Ramzes miał znaczny wpływ na hodowlę koni holsztyńskich i westfalskich^[1].

Pokrój

Są to konie w typie wierzchowym, eleganckie, wytrzymałe, o średnich gabarytach i suchej budowie, najczęściej w typie angloarabskim. Głowa niewielka, zbliżona wyglądem do głowy konia arabskiego. Szyja długa, kark lekki. Kłąb zaznaczony wyraźnie, łopatki czasem strome. Grzbiet bywa nieco słaby, kłoda niezbyt szeroka i głęboka. Zad lekko ścięty, dobrze umięśniony. Kończyny długie i suche, czasami trochę zbyt lekkie, kopyta dobre, bez szczotek pęcinowych. Występują wszystkie maści. Wysokość w kłębie wynosi 158-165 cm^[1]. Zazwyczaj koń małopolski jest mniejszy o ok. 5 cm od konia wielkopolskiego i o 100 kg od niego lżejszy.

Odmiany rasy

Rasa małopolska ma cztery odmiany o nieznacznych różnicach:

• kielecką,
• lubelską,
• sądecką,
• dąbrowsko-tarnowską.

Hodowla

Elitarną hodowlę konia małopolskiego, skupiającą najcenniejsze klacze-matki prowadzą stadniny w: Walewicach, Janowie Podlaskim, Ochabach, Prudniku, Udorzu i Kalnikowie. Stadnina Koni Michałów hoduje konie o maści tarantowatej.
Hodowców i miłośników konia małopolskiego zrzesza Polski Związek Hodowców Koni Małopolskich.

Trochę o chorobach

Ochwat u koni jest to jedna z najczęstszych chorób u koni niezakaźne, rozlanie tworzywa kopytowego,przebiegające z dużą ilością wysięku oraz martwicą blaszek kopytowych.

Jak rozpoznać ochwat? :

- Kiedy koń podczas swojej pracy stąpa coraz ciężej i stawia coraz krótsze kroki
- Koń unika pracy szybciej się męczy, nie chce się ruszać, podnosić żadnej z nóg, jest osowiały.
- Koń nienaturalnie stoi- odciąża tył, lub przód, robi tak jakby 'szpagat'

Jak rozpoznać, że koń miał ochwat:

- Wystarczy pomalować kopyto olejem roślinnym i poczekać aż wyschnie mniej a więcej. Jeśli kopyto jest w wyraźne, poprzeczne paski, to właściciel nie ma się co wypierać. Ale paski muszą być na prawdę wyraźne. No i warto też powiedzieć, że ochwat jest chorobą nawracającą, kiedy dojdzie już do takiego stadium, że kość w kopycie się przemieści.Nawet po wyleczeniu, możemy po kilku latach znowu zauważyć, ze koń się ochwacił.

Jak leczyć? :

Podejrzenia występowania ochwatu należy natychmiast wezwać weterynarza. Pierwsza faza choroby trwa zaledwie kilkanaście godzin, więc każda chwila może okazać się bezcenna. Lekarz weterynarii podaje zwierzęciu leki przeciwzapalne, przeciwbólowe i jeżeli potrzeba - płyny i antybiotyki. Niektóre środki farmakologiczne mogą zapobiec przemieszczaniu się kości kopytowej. Koń podczas leczenia musi być całkowicie odstawiony od pracy, leczenie można wesprzeć umieszczając go w boksie o miękkiej wyściółce (piasek lub trociny) i poddając chłodzącym kąpielom. 
 

Korzyści z jazdy konnej

Ja i As-Pik to Lov forever

Piątkowo-popołudniowa jazda ...
Zdj zrobiła Patkoos <3
http://www.youtube.com/watch?v=-d4K61cMyes

Ujeżdżenie

Ujeżdżenie (też: dresaż, z fr. dressage – tresura) – olimpijska konkurencja jeździectwa wspierana przez Międzynarodową Federację Jeździecką (FEI). W nowoczesnym ujeżdżeniu, jeździec i koń wykonują serię określonych wcześniej ruchów, zwanych figurami na czworokątnej arenie, zwanej czworobokiem^[1]. Znajomość podstaw tej dyscypliny jest konieczna przy uprawianiu innych dyscyplin jeździeckich, np. skoków. Ujeżdżenie jest też jedną z trzech prób, jakie obejmuje WKKW^[2].

Historia dyscypliny

Zainteresowanie rozwijaniem naturalnych możliwości konia sięga starożytności. W XVI wieku powstała klasyczna szkoła jazdy, w której najpierw szkolono konia "z ziemi" przy pomocy długich wodzy. W XIX wieku popularność zyskało ujeżdżenie, na którego kształtowanie wpływ mieli jeźdźcy z Hiszpańskiej Szkoły Jazdy w Wiedniu oraz Cadre Noir we Francji^[3].
Pierwsze zawody zorganizowano w 1873 roku w Bratysławie w celu utrwalenia schematu klasycznego jeździectwa i przedstawienia najważniejszych celów treningu młodego konia wierzchowego. Od 1963 roku rozgrywane są Mistrzostwa Europy, a od 1966 – Mistrzostwa Świata^[3].
Od początku lat 80. XX w. wprowadzono programy dowolne z muzyką (tzw. Kür). Jeździec wykonuje w nich własny program ułożony z określonego zestawu ruchów i figur (w zależności od klasy trudności programu) z odpowiednio dobranym podkładem muzycznym; program dowolny zawiera jednakże określone elementy obowiązkowe^[3][1].

Cele ujeżdżenia

Celem ujeżdżenia jest harmonijny rozwój naturalnych możliwości i zdolności konia zrównoważonego, elastycznego, dobrze i szybko reagującego na polecenia. Szkolenie konia powinno prowadzić do doskonalenia jego naturalnej równowagi, zachowania elastyczności ruchów oraz wyrobienia posłuszeństwa i chęci współpracy z jeźdźcem. Koń i jeździec powinni reprezentować wspólnie harmonię i elegancję, płynność ruchów, spokój, równowagę i wzajemne porozumienie. Wyszkolenie konia ujeżdżeniowego wymaga cierpliwości, wyczucia jego psychiki i wielu lat treningu^[2][3].
"Koń powinien pozwolić jeźdźcowi wygodnie siedzieć, reagując posłusznie i z zaufaniem na pomoce pozostając całkowicie wyprostowany w ruchu po liniach prostych i odpowiednio wygięty przy jeździe po łukach. Powinien sprawiać wrażenie, że wykonuje stawiane mu zadania z własnej woli."^[4]
Do ujeżdżenia wykorzystuje się prawie wszystkie współczesne rasy koni gorącokrwistych, choć najczęściej obserwuje się konie hanowerskie i lipicańskie^[3].

Zawody w ujeżdżeniu

Konkursy

Konkursy ujeżdżenia odbywają się w skali międzynarodowej i krajowej. Konkursy krajowe podzielone są na klasy (według stopnia trudności): L, P, N, C, CC i CS. Każda klasa dzieli się na programy opisujące obowiązkowe ruchy, jakie zawodnik i koń powinni wykonać na czworoboku. Zawody organizowane przez FEI w ramach mistrzostw świata, kontynentu, a także igrzysk olimpijskich rozgrywane są w formule konkursów Grand Prix, Grand Prix Special i Grand Prix Kur (dowolny)^[1][3].
We wszystkich klasach, jeździec i koń prezentują figury i chody (zebrane, robocze, pośrednie, wyciągnięte): stęp, kłus i galop, płynne przejścia pomiędzy chodami oraz zmiany tempa. W zależności od poziomu trudności konkursu, obecne są też inne elementy programu, np. ciąg, lotna zmiana nogi (co cztery/trzy/dwie/jedno foule), pasaż, piaff, piruet. "Wszystkie ruchy konia winny być wykonane przy użyciu niewidocznych pomocy i bez widocznego wysiłku ze strony zawodnika"^[4]. Konkursy w niższych klasach oceniane są przez jednego sędziego; w klasach wyższych oceny wystawia trzech lub pięciu sędziów. Sędzia ocenia zawodnika na 10-punktowej skali. Ocena końcowa zawodnika jest sumowana i podawana w procentach; zwycięża ten, którego wynik jest najwyższy. Kobiety współzawodniczą z mężczyznami^[1][4][3][5].

Areny zawodów

Konkursy w ujeżdżeniu rozgrywane są na piaszczystym (czasem trawiastym) czworoboku o wymiarach 20 × 40 m (niższe klasy) lub 20 × 60 m (wyższe klasy). Czworobok jest oznaczony 12 tablicami z literami, które umieszczone są na ogradzających plac szrankach (niskich białych płotkach). Litery wskazują miejsca wykonania figur (koła, wolty, ósemki, wężyki i serpentyny) i innych elementów programu. Po wjeździe na czworobok, zawodnika obowiązuje ukłon^[3][1][4].

Strój i rząd

Strój zawodnika i rząd konia określają przepisy jeździeckie. W zawodach wyższej rangi, strój zawodnika składa się obowiązkowo z: czarnego lub granatowego fraka (na zawodach regionalnych i do klasy CC może to być marynarka), cylindra, białych lub kremowych bryczesów, plastronu lub krawata, rękawiczek, długich czarnych butów i ostróg. Ochronne nakrycie głowy (kask) jest dozwolone we wszystkich klasach i obowiązkowe dla juniorów. Jeźdźcy uprawnieni do noszenia munduru mogą w nim występować na zawodach, zamiast ukłonu obowiązuje wówczas salutowanie. W niższych klasach wymagane jest kiełznanie wędzidłowe, w wyższych – munsztukowe. Obowiązuje siodło ujeżdżeniowe, czyli o wydłużonych tybinkach, do jazdy na długich puśliskach. Używanie bata (tylko ujeżdżeniowego – do 120 cm dla koni i 100 cm dla kuców) jest dozwolone jedynie na zawodach krajowych. Nie dopuszcza się stosowania wytoków, napierśników i innych środków pomocniczych, nawet ochraniaczy nóg końskich czy bandaży. Koń musi być zadbany i czysty, a jego grzywa zapleciona^[3][4].

Dyscyplina dla niepełnosprawnych

Piktogram jeździectwa paraolimpijskiego

Dyscyplina ujeżdżenia, jako jedyna dyscyplina jeździecka, od roku 1996 stanowi część igrzysk paraolimpijskich. Od roku 2006 dyscyplina ujeżdżenia dla osób niepełnosprawnych jest także regulowana przez FEI, która jest jedyną międzynarodową federacją sportową nadzorującą obie odmiany konkurencji. Organizowane są krajowe i międzynarodowe zawody w parajeździectwie. Podobnie, jak w dyscyplinie powożenia, zasady rozgrywania konkursów pozostają niezmienione, a współzawodnicy są dobierani w grupy w zależności od ich siły i sprawności fizycznej dla sprawiedliwej konkurencji. Zgłoszenia rozpatrywane są przez FEI indywidualnie i na ich podstawie dopuszcza się używanie dodatkowych pomocy^[6][4].

Mistrzowie

Jedną z najbardziej utytułowanych zawodniczek światowej czołówki w ujeżdżeniu jest Holenderka Anky van Grunsven, która zdobyła złoto na igrzyskach olimpijskich w Sydney (2000), w Atenach (2004) i w Pekinie (2008)^[7].
W Polsce do czołówki należą m.in.:

• Anna Bienias^[2],
• Justyna Dysarz (8 złotych, 8 srebrnych i 6 brązowych medali imprez mistrzowskich)^[8],
• Katarzyna Milczarek (wielokrotna mistrzyni Polski, w roku 2009 wygrała konkursy Grand Prix oraz Grand Prix Kur w Pucharze Świata)^[9]
• Małgorzata Morsztyn (1995-1998 zdobyła medale mistrzostw Polski; w roku 1999 zajęła I miejsce Halowych Mistrzostw Polski, II miejsce mistrzostw Polski; w roku 2000 zdobyła I miejsce mistrzostw Polski^{[potrzebne źródło]}; w roku 2001 wzięła udział w finale Pucharu Świata w ujeżdżeniu, zajęła 11-ste miejsce)^[2],
• Michał Rapcewicz (dwukrotny mistrz Polski 2007, 2008 r. i brązowy medalista 2006 r., olimpijczyk 2008)^[2][10],
• Żaneta Skowrońska (wielokrotna medalistka mistrzostw Polski: Młodych Jeźdźców 2000 r., Seniorów 2001, 2002 r.; wicemistrzyni 2003, 2006 r.; medal brązowy 2004, 2005 i 2007 r.)^[11],
• Teresa Tomaszewska (wielokrotna medalistka mistrzostw Polski)^{[potrzebne źródło]},
• Maja Wieczorek (czołowa zawodniczka młodej kadry)^{[potrzebne źródło]}
• Olena Pilkiewicz (wielokrotna mistrzyni ujeżdżenia)^{[potrzebne źródło]}
• Nina Smirnowa (wielokrotna mistrzyni ujeżdżenia, trener sportowy)^{[potrzebne źródło]}

<3

Patkoos  czyści mojego As-Pika <3

Ja, Patkoos i As-Pik ...
As-Pik młp. 12 lat ... Koń z przejściami ...

Jak robić ustępowanie od łydki i lotną zmianę nogi?

Ustępowanie od łydki jest najłatwiejszym dla konia ruchem bocznym. W ruchu tym koń jest ustawiony w kierunku przeciwnym do ruchu i przesuwa się w bok od nacisku łydki jednocześnie poruszając się do przodu.

Teoretycznie robiąc ustępowanie od łydki w prawo trzeba:

1. Obciążyć wewnętrzną stronę konia (lewą) i cofnąć wewnętrzną  nogę (lewą) trochę za popręg, by można było przesuwać konia w bok i w przód
2. Przesunąć zewnętrzna nogę (prawą) minimalnie do tyłu by pilnować żeby zad nie przesuwał się za bardzo w bok
3. Ustawić też minimalnie głowę konia w przeciwnym kierunku niż robimy ustępowanie

W praktyce robię punkt 1 i 3 ponieważ rzadko się zdarza by zad bardziej się przesuwał niż łopatki. Oto film na którym robię ustępowanie w stępie.

 

Lotna zmiana nogi to manewr polegający na tym, żeby koń podczas galopu, znajdując się w fazie lotu zmienił nogę prowadzącą, na którą galopuje. Aby zmienić nogę z prawej na lewą trzeba:

1. Bardziej obciążyć lewą stronę konia
2. Trochę cofnąć prawą nogę a lewa przesunąć bardziej do przodu
3. Oddać trochę lewej wodzy, by koń mógł swobodnie bardziej zapracować lewą łopatką

Oto wrażenia przed jutrzejszym dniem ...
Ponieważ ...
Patkoosik zacznie jeździć konno <3
(Patkoosik to ta ładniejsza po lewej)

Rasy europejsko-amerykańskie

Rasy europejsko-amerykańskie Lekkie lub wierzchowe (gorącokrwiste) rasy koni American Saddlebred Gelderlander Koń holsztyński Koń achał-tekiński CriolloAegidienberger Albino Alter real American Saddlebred koń andaluzyjski koń pełnej krwi angielskiej Angloarab angloarab sardyński Angloarab Shagya Appaloosa Australian Stock Horse koń aztecki koń badeńsko-wirtemberski bawarski koń gorącokrwisty koń berberyjski Brumby brytyjski koń gorącokrwisty koń budionnowski Canadian cutting horse Cleveland Bay Cob Colorado Ranger Criollo czechosłowacki koń gorącokrwisty Dole (Gudbrandsdal) koń doński koń dunajski Einsiedler Freiberger koń fryderyksborski koń fryzyjski koń wschodniofryzyjski Furioso Gelderlandery Groningery Gidran Hack Hackney Haflinger koń hanowerski koń heski hispano holenderski koń gorącokrwisty koń holsztyński Hunter Irish Draught koń kabardyński koń kalabryjski koń kiński koń kladrubski koń kuzniecki koń woroneski Knabstrub kłusak (i inochodziec) gorącokrwisty - Standardbred kłusak orłowski kłusak rosyjski koń lipicański koń lokajski Lusitano koń łotewski Mangalarga Mangalarga Marchador koń małopolski Maremmano koń meklemburski Missouri Fox Trotter Morgan Nonius koń nowokirgiski koń oldenburski koń poznański koń śląski koń szlachetny półkrwi ciężki saksoński koń gorącokrwisty - koń oldenburski dawnego typu Palomino Paso Peruano Paso Fino Pinto koń pleweński Quarter Horse reński koń gorącokrwisty Salernitano Sanfratellano Selle français Siciliano Tennessee Walker koń terski koń toryjski koń trakeński koń turkmeński koń ukraiński Welara koń westfalski węgierski koń sportowy Wiatka koń wielkopolski koń wschodniobułgarski Zweibrucker Rasy koni orientalnych[ koń czystej krwi arabskiej koń achał-tekiński koń afgański i pakistański koń berberyjski Jaf koń jomudzki koń karabachski kurdyjski perski koń arabski syryjski koń arabski Shiraz (Darashoori) Tchenerani koń turkmeński Południowoamerykańskie rasy koni Caballo Chileno Criollo Crioulo Llareno Inne rasy i odmiany indyjski koń wojskowy karacabey koń kazachski murgese Konie zimnokrwiste[ Ciężkie lub pociągowe (zimnokrwiste) rasy koni Koń ardeński Jugosławiański koń Rasy koni zimnokrwistych koń ardeński koń belgijski koń burgundzki koń bretoński Koń buloński Clydesdale Comtois czechosłowacki koń zimnokrwisty koń fiński Freiberger holenderski koń zimnokrwisty jugosłowiański koń zimnokrwisty Jutland koń kiwlendzki litewski koń zimnokrwisty Murakozi Noriker normandzki cob Perszeron Poitevin polski koń zimnokrwisty koń północnoszwedzki radziecki ciężki koń pociągowy reński koń zimnokrwisty szlezwicki koń zimnokrwisty koń sokólski Shire Suffolk Punch westfalski koń zimnokrwisty koń włodzimierski włoski koń zimnokrwisty Małe konie i kuce Koń huculski Młody konik polski Kuce szetlandzkie Górskie koniki bośniackieamerykański kuc szetlandzki kuc amerykański-Americas kuc australijski górski konik bośniacki Camargue kuc Connemara kuc Dales kuc Dartmoor konik dulmeński Kuc Exmoor Falabella kuc feliński kuc Fell koń fiordzki kuc Galiceno kuc gotlandzki kuc Hackney Haflinger Highland koń huculski kuc indyjski kuc islandzki kuc jawajski kuc kaspijski kuc Landais kuc Lewitzer kuc New Forest niemiecki kuc wierzchowy kuc Merens kuc mongolski kuc Pindos konik polski kuc Pottok koń Przewalskiego kuc Rocky Mountain kuc Sable Island kuc Skyros kuc Skyrian kuc Sorraia kuc szetlandzki koń szwajcarski Tarpan kuc tybetański kuc walijski walijski kuc górski Welsh Cob Tinker - Gypsy Vanner kuc Zaniskari koń Jonaguni Pozostałe, mniej znane rasy i odmiany[Cimarron Kuc Garrano Kuc Bardigianokoń abisyński koń Dongolavi kuc Fulani kuc galla kuc Gharbaui kuc jakucki kuc kenijski kuc nigeryjski kuc somalijski kuc Togo kuc Belearów Campolina Cimarron kuc Garrano kuc Bardigiano Cavallino della Giara kuc korsykański kuc sardyński (Achetta) kuc sycylijski kleppery estońskie kleppery łotewskie i litewskie konie kaimanawa koń meseński koń peczorski koń poleski Schweike kuc żemajtuka konik żmudzki kathiawari

Od podstaw. Chody konia.

Istnieją 3 podstawowe chody konia (czasem zalicza się też cwał, lecz nie jest on podstawowy). W kolejności od najwolniejszego: stęp, kłus, galop. Pochylmy się nad każdym z nim, aby trochę je przybliżyć.
Stęp –  czterotaktowy, najwolniejszy chód konia. Kolejność stawiania nóg: pierwsza rusza tylna noga, za nią noga przednia po tej samej stronie, następnie druga noga tylna i na końcu noga przednia po tej samej stronie. Prędkość 100 metrów/minutę.

Rozróżniamy 4 rodzaje stępa:

1. Stęp swobodny
2. Stęp pośredni
3. Stęp zebrany
4. Stęp wyciągnięty

Kłus – dwutaktowy chód konia, w którym jego nogi znajdujące się po przekątnej, podnoszą się równocześnie. Kolejność stawiania: prawa przednia + lewa tylna, następnie lewa przednia + prawa tylna (lub analogicznie odwrotnie).

Rozróżniamy 4 rodzaje kłusa wykonywanego przez konia:

1. Kłus roboczy
2. Kłus zebrany
3. Kłus pośredni
4. Kłus wyciągnięty

Wyróżniamy 2 sposoby jazdy kłusem:
- kłus anglezowany

- kłus ćwiczebny

Kłus anglezowany polega na rytmicznym unoszeniu się jeźdźca, aby zamortyzować wstrząsy i odciążyć grzbiet koński.

W kłusie ćwiczebnym, jeździec nie unosi się ani na moment z siodła.

Galop -  jest chodem trzytaktowym, jeden „skok” galopu to foule. Po każdej foule konia następuje faza zawieszenia. W zależności od tego, która kończyna wysuwa się bardziej do przodu, rozróżniamy galop z prawej lub lewej nogi. Zwykle koń galopuje na nogę odpowiadającą kierunkowi ruchu (wewnętrzna przednia noga wysuwa się do przodu). Jeżeli wysuwająca się do przodu kończyna jest kończyną zewnętrzna, koń porusza się kontgalopem.

Kolejność stawiania nóg przy galopie w prawo: lewa tylna, prawa tylna i lewa przednia, prawa przednia, po czym następuje moment, gdy wszystkie cztery kończyny znajdują się w powietrzu.

Rozróżniamy 4 rodzaje galopu:
1.    Galop roboczy
2.    Galop zebrany
3.    Galop pośredni
4.    Galop wyciągnięty


I coś o cwale (chociaż nie należy on do podstawowych chodów naszych ulubieńców).
Cwał - Cwał to odmiana galopu, a zarazem najszybszy chód konia, w którym długość kroku jest najdłuższa. W cwale, podobnie jak w galopie, lewa przednia kończyna jest prowadząca, gdy koń galopuje w lewo, prawa przednia – gdy galopuje w prawo. W odróżnieniu od galopu, cwał jest chodem czterotaktowym.

Jeździectwo

Jeździectwo – termin określający wszystkie konkurencje sportów konnych wraz z powożeniem.
Do sportów konnych, uznanych przez Międzynarodową Federację Jeździecką, zaliczamy:

• ujeżdżenie
• skoki przez przeszkody
• WKKW
• powożenie
• woltyżerkę
• rajdy długodystansowe
• reining

Ujeżdżenie, skoki przez przeszkody, WKKW należą do konkurencji olimpijskich.
W oznaczeniach międzynarodowych stosuje się następujące symbole:

• D (Dressage) – ujeżdżenie
• H (Hippiques) – zawody konne
• S (Saut d'obstacles) – skoki przez przeszkody
• C (Concours complet) – WKKW
• V (Voltige) – woltyżerka
• A (Attelage) – powożenie

Polskie oznakowanie:

• A – ujeżdżenie
• B – skoki przez przeszkody
• C – WKKW – Wszechstronny Konkurs Konia Wierzchowego
• D – powożenie
• E – woltyżerka
• F – rajdy długodystansowe

Ranga zawodów:

• MP – Mistrzostwa Polski
• ZR – regionalne
• ZT – towarzyskie
• I – międzynarodowe
• A – przyjaźni